Ένας από τους λόγους για τον οποίο οι προτάσεις για την "αναβίωση", το "ζωντάνεμα" και, γενικότερα, για την "ευχάριστη" διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στην εκπαίδευση έχουν μετατραπεί σε φλυαρία, με αποκλειστικά κερδισμένους τους εισηγητές τους, είναι ότι "η σχετική συζήτηση για τη διαχείριση των κλασικών γλωσσών και της κλασικής παράδοσης παρακάμπτει τους κοινωνικούς καθορισμούς αυτής της διαχείρισης".
Ο αλησμόνητος Α.-Φ. Χριστίδης κάποτε έγραφε ότι: η ίδια η έννοια του κλασικού υποβάλλει και ετυμολογικά (λατ. classis, γαλλ. classe) το βαθύτατα ιδεολογικό –και άρα κοινωνικό της- περιεχόμενο: κλασικό είναι ό,τι αξιολογείται ως σταθερό σημείο αναφοράς. Αυτή ακριβώς η σταθερότητα του κλασικού εγκυμονεί τον κίνδυνο της ιστορικής "αποστείρωσής" του -της συγκάλυψης ή απλά της λήθης της κοινωνικο-ιστορικής σχετικότητάς του. Οι αξιολογήσεις που ορίζουν τον χώρο του κλασικού είναι κοινωνικές αξιολογήσεις, που "διαβάζουν" το παρελθόν με βάση τις ανάγκες του παρόντος. Ενός παρόντος το οποίο δεν είναι μονολιθικό και αδιαίρετο, αλλά αποκτά τη φυσιογνωμία του από τους κυρίαρχους κοινωνικούς σχηματισμούς και την ιδεολογία τους, στο πλαίσιο της εκάστοτε ιστορικής συγκυρίας...
Ποιες είναι σήμερα οι κοινωνικές/ιδεολογικές παράμετροι που οδηγούν σε αυτό που ονομάζεται επαναληπτικά "κρίση των κλασικών σπουδών", στις οποίες βέβαια συμπεριλαμβάνονται και οι κλασικές γλώσσες και η διδασκαλία τους; Πρόκειται άραγε για ένα σύμπτωμα του τέλους ενός υπερφίαλου, ευρωπαϊκού εθνοκεντρισμού -ή απλά ευρωκεντρισμού-, όπως το θέλουν οι μεταμοντέρνοι απολογητές της πολυπολιτισμικότητας; Και πώς στοιχίζεται -θετικά ή αρνητικά- αυτή η υποθετικά ανοιχτή αντίληψη "ισότιμων" πολιτισμικών ψηφίδων με το πολιτισμικό-γεωπολιτικό- και κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής; Απλά και ωμά: ποια είναι τα πολιτικά και κοινωνικά περιεχόμενα που οδηγούν στην "κρίση των κλασικών σπουδών"; Και πώς υπερασπίζεται κανείς αυτό το πολιτισμικό κεφάλαιο, χωρίς την καταφυγή σε μια κατανοητή αλλά μυθοποιητική και γι' αυτό συντηρητική και άγονη νοσταλγία;
