Η ελπίδα ήταν ότι οι νέες τεχνολογίες, που στο μεταξύ έχουν παλιώσει, θα μπορούσαν να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στην παιδαγωγική χρήση και την ακαδημαϊκή γνώση και στον κλάδο της αρχαιογνωσίας και αρχαιογλωσσίας. Αν κρίνει ωστόσο κάποιος από τις τρέχουσες πρακτικές, το εν λόγω χάσμα όχι μόνο μειώνεται αλλά διαιωνίζεται και επαυξάνεται. Στο ένα άκρο, οι εκπαιδευτικοί, χαμένοι μάλλον σε "βρικολακιασμένους" τόπους του διαδικτύου (πρβλ. το Second Life), που δεν στηρίζονται σε κανένα θεωρητικό υπόβαθρο της αρχαιογνωστικής επιστήμης παρά μόνο στο τεχνολογικό περιτύλιγμα, και στο αντίθετο άκρο οι ακαδημαϊκοί, απομονωμένοι στα εργαστήριά τους, αναπαράγουν τα κλασικά τους ενδιαφέροντα και τις παραδοσιακές τους πρακτικές δουλεύοντας απλώς με "νέα" μέσα.