Αισχύλου "Πέρσες"

Ενόψει της παράστασης των "Περσών" του Αισχύλου στην Επίδαυρο (24-26 Ιουλίου, 2020)

Δ. Λιγνάδης [Συνέντευξη στο in.gr /18/07/2020]: "Μια παράσταση που βασίζεται στην ερωτοτροπία με αυτό που λέγεται συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, στην ερωτοτροπία που έχουμε με το θέμα που είναι η περίλαμπρη νίκη των Ελλήνων απέναντι σε μια υπερδύναμη αλλά και την προοικονομία της αλαζονείας που μπορεί να φέρει αυτή η νίκη ενός Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ, όταν ο Δαβίδ θέλει να γίνει Γολιάθ στη θέση του Γολιάθ". 

Edward Said [Οριενταλισμός, σ. 75]: [Στους "Πέρσες"] μία γραμμή σύρεται ανάμεσα σε δύο ηπείρους. Η Ευρώπη είναι ισχυρή και ευφραδής• η Ασία είναι νικημένη και βουβή. Ο Αισχύλος αναπαριστά την Ασία, τη βάζει να μιλάει στο πρόσωπο της ηλικιωμένης Περσίδας βασίλισσας, της μητέρας του Ξέρξη. Είναι η Ευρώπη αυτή που αρθρώνει την Ανατολή• αυτή η άρθρωση είναι το προνόμιο όχι ενός παίκτη μαριονεττών, αλλά ενός αυθεντικού δημιουργού, του οποίου η δύναμη να δίνει ζωή αναπαριστά, εμψυχώνει, συγκροτεί τον άλλως βουβό και επικίνδυνο τόπο πέρα από τα οικεία σύνορα. Υπάρχει μια αναλογία ανάμεσα στην ορχήστρα του Αισχύλου, η οποία περικλείει τον ασιατικό κόσμο όπως τον συλλαμβάνει το θεατρικό έργο, και στο γνωστικό περικάλυμμα της επιστημοσύνης του Οριενταλιστή, η οποία επίσης θα συγκρατήσει τις άμορφες ασιατικές εκτάσεις χάριν μιας κάποτε συμπαθητικά διατιθέμενης, πάντα όμως εξουσιαστικής έρευνας"

Edith Hall [Inventing the Barbarian, σ. 99]: "[οι "Πέρσες"] αντιπροσωπεύουν τον λόγο με τον οποίο η ευρωπαϊκή φαντασία κυριάρχησε από την εποχή του Αισχύλου στην Ασία, συλλαμβάνοντας τους κατοίκους της ως ηττημένους, τρυφηλούς, συναισθηματικούς, σκληρούς, και πάντα τόσο επικίνδυνους".

Για τη μεταφραστική ποιητική του Δ. Ν. Μαρωνίτη στη σοφόκλεια "Αντιγόνη"

Η περιγραφική προσέγγιση μεταφραστικών επιλογών σε θεμελιώδεις θεματικούς άξονες της σοφόκλειας «Αντιγόνης», η απόδοση ειδικών, υφολογικών χαρακτηριστικών του πρωτοτύπου, καθώς επίσης οι εμπρόθετες «ελευθερίες» του Δ. Ν. Μαρωνίτη, ώστε μεταφραζόμενη και μεταφραστική γλώσσα να οδηγηθούν σε ένα σημείο κρίσιμης επαφής ως προς τη ρυθμική τους συνάντηση παρά στη σημασιολογική τους ακρίβεια είναι τα θέματα που πραγματεύεται η μελέτη της φιλολόγου εκπαιδευτικού Αντωνίας Θεοδοσίου.

Digital Approaches to Teaching the Ancient Mediterranean

DATAM: Digital Approaches to Teaching the Ancient Mediterranean

Όταν η πείνα (λιμός) έγινε επιδημία (λοιμός)

Σε τέτοια συμφορά έπεσαν οι Αθηναίοι και ταλαιπωρούνταν, αφού και μέσα στην πόλη πέθαιναν οι άνθρωποι κι έξω η γη τους ρημαζόταν. Στη δυστυχία τους θυμήθηκαν, όπως ήταν φυσικό, και τον ακόλουθο στίχο, που οι γεροντότεροι έλεγαν ότι τραγουδιόταν παλιά: "πόλεμος θά 'ρθει δωρικός και λοιμός μαζί μ' αυτόν". Φιλονικούσαν λοιπόν τότε οι άνθρωποι και υποστήριζαν μερικοί ότι οι παλιοί στο στίχο δεν πρόφεραν λοιμός (επιδημία) αλλά λιμός (πείνα), επικράτησε όμως τη στιγμή εκείνη εύλογα ότι η λέξη ήταν λοιμός (επιδημία), γιατί οι άνθρωποι ταίριαζαν τις αναμνήσεις τους σύμφωνα μ' εκείνα που πάθαιναν. (Θουκ. Ιστ. 2.54, μτφρ. Α. Γεωργοπαπαδάκου).

Ιδέα από το SENTENTIAE ANTIQUAE. Από εκεί και η εικόνα.

Όμηρος ή Χόλιγουντ;

Homer Or Hollywood: 5 Inaccuracies In Brad Pitt’s Troy (5 Times They Got It Right)