Ο Timothy Hill στο επόμενο κείμενό του ("HypeRote? The Role of IT in Ancient Language Teaching") επισκοπεί αντιπροσωπευτικές λογισμικές εφαρμογές του διαδικτύου στη διδακτική των κλασικών γλωσσών (λατινικών και αρχαίων ελληνικών).
Αξιολογώντας επιλεκτικά το αρχαιογλωσσικό κυρίως υλικό του διαδικτύου, ο Hill επισημαίνει το φαινόμενο της "υπεργραμμικής μάθησης" (HypeRote learning): το συγκροτούν αφενός μηχανιστικού τύπου προγράμματα "πρακτικής και εξάσκησης" (πρβλ. τις ηλεκτρονικές γραμματοσυντακτικές ασκήσεις που παράγονται κυρίως με τις "ζεστές πατάτες") και αφετέρου παλαιάς κυρίως κοπής αρχαιογνωστικά βιβλία (εγχειρίδια και βοηθήματα), τα οποία έχουν πάρει ηλεκτρονική μορφή.
Οι δύο κύριες αυτές κατηγορίες υλικού, που κυριαρχούν σήμερα στο διαδίκτυο, ευθύνονται, κατά τον Hill, για το ότι η διδασκαλία των κλασικών γλωσσών με τις ΤΠΕ δεν παρουσιάζει καμία σημαντική διαφορά (no significant difference phaenomenon) σε σχέση με την αντίστοιχη που βασίζεται στα "παραδοσιακά" έντυπογραφικά μέσα. Το ίδιο ισχύει και για τα αρνητικά αποτελέσματα του αναπαραγόμενου με τους υπολογιστές αρχαιογλωσσικού φορμαλισμού, καθώς, όσο βαρετή είναι η κλίση ενός αρχαίου ρήματος με το μολύβι και το χαρτί, άλλο τόσο πληκτική είναι η πληκτρολόγησή του στον υπολογιστή.
Έτσι, αν και η ηλεκτρονική αρχαιογλωσσία ποσοτικά είναι άφθονη, η πραγματική, ποιοτική της συμβολή της στη διδασκαλία ελέγχεται μέχρι σήμερα εξαιρετικά φτωχή. Δικαιολογημένα, κατ΄ επέκταση, η ευφορία των αισιόδοξων φιλολόγων, που υπερασπίζονται τη διδασκαλία των αρχαίων με τις ΤΠΕ στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, βρίσκεται αντιμέτωπη με την ουσιαστική απάθεια των σκεπτικιστικών και των ευκαιριακών χρηστών.
Η δημιουργική αξιοποίηση, κατά τον Hill, των υπολογιστών στη διδακτική των κλασικών γλωσσών είναι δυνατόν, παρά ταύτα, να αποβεί εξαιρετικά χρήσιμη, υπό την προϋπόθεση ότι βάζει στη σχετική συζήτηση το επόμενο διπλό ερώτημα: (α) Σε ποιες περιοχές η παραδοσιακή διδακτική των κλασικών γλωσσών έχει σήμερα αποτύχει; και (β) οι υπολογιστές μπορούν να καλύψουν αυτές τις προβληματικές περιοχές; Αντιστρέφοντας κάποιος το διπλό αυτό ερώτημα μπορεί να αναρωτηθεί: ποιες ακριβώς δυνατότητες των υπολογιστών μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα προβλήματα της αρχαιογνωστικής και αρχαιογλωσσικής μάθησης με τα παραδοσιακά μέσα;
Ο Hill καταλήγει ότι τρεις είναι οι δυνατότητες των υπολογιστικών εργαλείων, στις οποίες μπορεί να στηριχθεί η εμπράγματη ανανέωση της διδασκαλίας των κλασικών γλωσσών:
(1) η πολυμεσικότητα
(2) η συνδεσιμότητα, και
(3) τα υπερκείμενα.
Ζητούμενο ωστόσο παραμένει αν οι δυνατότητες αυτές, όταν μεταφράζονται σε ηλεκτρονικές εφαρμογές, φέρνουν κάτι ολότελα νέο και δημιουργικό στη διδασκαλία.
Αξιολογώντας επιλεκτικά το αρχαιογλωσσικό κυρίως υλικό του διαδικτύου, ο Hill επισημαίνει το φαινόμενο της "υπεργραμμικής μάθησης" (HypeRote learning): το συγκροτούν αφενός μηχανιστικού τύπου προγράμματα "πρακτικής και εξάσκησης" (πρβλ. τις ηλεκτρονικές γραμματοσυντακτικές ασκήσεις που παράγονται κυρίως με τις "ζεστές πατάτες") και αφετέρου παλαιάς κυρίως κοπής αρχαιογνωστικά βιβλία (εγχειρίδια και βοηθήματα), τα οποία έχουν πάρει ηλεκτρονική μορφή.
Οι δύο κύριες αυτές κατηγορίες υλικού, που κυριαρχούν σήμερα στο διαδίκτυο, ευθύνονται, κατά τον Hill, για το ότι η διδασκαλία των κλασικών γλωσσών με τις ΤΠΕ δεν παρουσιάζει καμία σημαντική διαφορά (no significant difference phaenomenon) σε σχέση με την αντίστοιχη που βασίζεται στα "παραδοσιακά" έντυπογραφικά μέσα. Το ίδιο ισχύει και για τα αρνητικά αποτελέσματα του αναπαραγόμενου με τους υπολογιστές αρχαιογλωσσικού φορμαλισμού, καθώς, όσο βαρετή είναι η κλίση ενός αρχαίου ρήματος με το μολύβι και το χαρτί, άλλο τόσο πληκτική είναι η πληκτρολόγησή του στον υπολογιστή.
Έτσι, αν και η ηλεκτρονική αρχαιογλωσσία ποσοτικά είναι άφθονη, η πραγματική, ποιοτική της συμβολή της στη διδασκαλία ελέγχεται μέχρι σήμερα εξαιρετικά φτωχή. Δικαιολογημένα, κατ΄ επέκταση, η ευφορία των αισιόδοξων φιλολόγων, που υπερασπίζονται τη διδασκαλία των αρχαίων με τις ΤΠΕ στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, βρίσκεται αντιμέτωπη με την ουσιαστική απάθεια των σκεπτικιστικών και των ευκαιριακών χρηστών.
Η δημιουργική αξιοποίηση, κατά τον Hill, των υπολογιστών στη διδακτική των κλασικών γλωσσών είναι δυνατόν, παρά ταύτα, να αποβεί εξαιρετικά χρήσιμη, υπό την προϋπόθεση ότι βάζει στη σχετική συζήτηση το επόμενο διπλό ερώτημα: (α) Σε ποιες περιοχές η παραδοσιακή διδακτική των κλασικών γλωσσών έχει σήμερα αποτύχει; και (β) οι υπολογιστές μπορούν να καλύψουν αυτές τις προβληματικές περιοχές; Αντιστρέφοντας κάποιος το διπλό αυτό ερώτημα μπορεί να αναρωτηθεί: ποιες ακριβώς δυνατότητες των υπολογιστών μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα προβλήματα της αρχαιογνωστικής και αρχαιογλωσσικής μάθησης με τα παραδοσιακά μέσα;
Ο Hill καταλήγει ότι τρεις είναι οι δυνατότητες των υπολογιστικών εργαλείων, στις οποίες μπορεί να στηριχθεί η εμπράγματη ανανέωση της διδασκαλίας των κλασικών γλωσσών:
(1) η πολυμεσικότητα
(2) η συνδεσιμότητα, και
(3) τα υπερκείμενα.
Ζητούμενο ωστόσο παραμένει αν οι δυνατότητες αυτές, όταν μεταφράζονται σε ηλεκτρονικές εφαρμογές, φέρνουν κάτι ολότελα νέο και δημιουργικό στη διδασκαλία.
