Η τύχη των ξεβρασμένων στις ακτές σωμάτων των ανώνυμων, ξένων ναυαγών είναι κοινή με αυτή των ζωντανών, που τα μαζεύουν για να τα θάψουν· μας το θυμίζει ο Καλλίμαχος στο διαλογικό του επιτύμβιο επίγραμμα (Παλ. Ανθολ., 7.277 = HE 50 G-P. = Ep. 58 Pf.).
Ο ξένος, νεκρός ναυαγός, αντί να δώσει το όνομά του στον περαστικό, συστήνει τον ζωντανό, αυτόν που φρόντισε για την ταφή του, τον Λεόντιχο· ο οποίος παρουσιάζεται να θρηνεί προκαταβολικά για το δικό του, κοινό τέλος. Το ερώτημα είναι μ' εμάς τι θα γίνει -θεατές / αναγνώστες των ειδήσεων για τα μακάβρια δρώμενα των ακτών της Καλαβρίας.
-Τίς, ξένος ὦ ναυηγέ; - Λεόντιχος ἐνθάδε νεκρόν
εὗρε μ’ ἐπ’ αἰγιαλοῦ, χῶσε δὲ τῷδε τάφῳ
δακρύσας ἐπίκηρον ἑὸν βίον· οὐδὲ γὰρ αὐτός
ἥσυχος, αἰθυίῃ δ’ ἶσα, θαλασσοπορεῖ.
-Ποιος είσαι ξένε, ναυαγέ;- Ο Λεόντιχος νεκρό εδώ με βρήκε
στην ακτή, και μ’ έθαψε σ’ αυτόν εδώ τον τάφο,
θρηνώντας για τη δική του, εφήμερη ζωή· γιατί κι αυτός,
χωρίς ανάπαυση, σαν βουτηχτάρικο πουλί, τις θάλασσες διασχίζει.
