Ενόψει της παράστασης των "Περσών" του Αισχύλου στην Επίδαυρο (24-26 Ιουλίου, 2020)
Δ. Λιγνάδης [Συνέντευξη στο in.gr /18/07/2020]: "Μια παράσταση που βασίζεται στην ερωτοτροπία με αυτό που λέγεται συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, στην ερωτοτροπία που έχουμε με το θέμα που είναι η περίλαμπρη νίκη των Ελλήνων απέναντι σε μια υπερδύναμη αλλά και την προοικονομία της αλαζονείας που μπορεί να φέρει αυτή η νίκη ενός Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ, όταν ο Δαβίδ θέλει να γίνει Γολιάθ στη θέση του Γολιάθ".
Edward Said [Οριενταλισμός, σ. 75]: [Στους "Πέρσες"] μία γραμμή σύρεται ανάμεσα σε δύο ηπείρους. Η Ευρώπη είναι ισχυρή και ευφραδής• η Ασία είναι νικημένη και βουβή. Ο Αισχύλος αναπαριστά την Ασία, τη βάζει να μιλάει στο πρόσωπο της ηλικιωμένης Περσίδας βασίλισσας, της μητέρας του Ξέρξη. Είναι η Ευρώπη αυτή που αρθρώνει την Ανατολή• αυτή η άρθρωση είναι το προνόμιο όχι ενός παίκτη μαριονεττών, αλλά ενός αυθεντικού δημιουργού, του οποίου η δύναμη να δίνει ζωή αναπαριστά, εμψυχώνει, συγκροτεί τον άλλως βουβό και επικίνδυνο τόπο πέρα από τα οικεία σύνορα. Υπάρχει μια αναλογία ανάμεσα στην ορχήστρα του Αισχύλου, η οποία περικλείει τον ασιατικό κόσμο όπως τον συλλαμβάνει το θεατρικό έργο, και στο γνωστικό περικάλυμμα της επιστημοσύνης του Οριενταλιστή, η οποία επίσης θα συγκρατήσει τις άμορφες ασιατικές εκτάσεις χάριν μιας κάποτε συμπαθητικά διατιθέμενης, πάντα όμως εξουσιαστικής έρευνας"
Edith Hall [Inventing the Barbarian, σ. 99]: "[οι "Πέρσες"] αντιπροσωπεύουν τον λόγο με τον οποίο η ευρωπαϊκή φαντασία κυριάρχησε από την εποχή του Αισχύλου στην Ασία, συλλαμβάνοντας τους κατοίκους της ως ηττημένους, τρυφηλούς, συναισθηματικούς, σκληρούς, και πάντα τόσο επικίνδυνους".
