Σε τέτοια συμφορά έπεσαν οι Αθηναίοι και ταλαιπωρούνταν, αφού και μέσα στην πόλη πέθαιναν οι άνθρωποι κι έξω η γη τους ρημαζόταν. Στη δυστυχία τους θυμήθηκαν, όπως ήταν φυσικό, και τον ακόλουθο στίχο, που οι γεροντότεροι έλεγαν ότι τραγουδιόταν παλιά: "πόλεμος θά 'ρθει δωρικός και λοιμός μαζί μ' αυτόν". Φιλονικούσαν λοιπόν τότε οι άνθρωποι και υποστήριζαν μερικοί ότι οι παλιοί στο στίχο δεν πρόφεραν λοιμός (επιδημία) αλλά λιμός (πείνα), επικράτησε όμως τη στιγμή εκείνη εύλογα ότι η λέξη ήταν λοιμός (επιδημία), γιατί οι άνθρωποι ταίριαζαν τις αναμνήσεις τους σύμφωνα μ' εκείνα που πάθαιναν. (Θουκ. Ιστ. 2.54, μτφρ. Α. Γεωργοπαπαδάκου).
